Meivakantie #3 Niet veel te vertellen, wel veel te laten zien

Soms heb je niet zo veel te vertellen. Zo voelt dat bij mij vandaag ook. Ik heb zo veel foto's die ik wil laten zien en zo weinig tekst , zinnen en letters in mijn hoofd. Al mijn letters zinnen en woorden gaan naar school en daarnaast voelt het alsof ik niets meer over houd. Net zo iets als je op Instagram een leuke foto wilt neerzetten maar je er niks weet onder te schrijven. Je herkent dat wel toch? Zo voelde ik mij ook. Dat is de reden waarom deze foto's reeks zo laat pas online komen. Te veel school, te weinig ruimte. Ik vertel vandaag niet zo veel in dit blogje, ik laat mijn foto's zien. Als een trots meisje die naar haar foto's kijkt en denkt: " Hier zie ik er wel oke uit." En omdat ik een trots meisje ben daarom plaats ik ze ook.  Anders blijven ze in een blogje staan klaar om er woorden aan te geven en de tijd die voorbij gaat. Dat het al bijna niet meer nodig is om geplaatst te worden.

Herken je dat gevoel van niks weten te schrijven onder je foto op Instagram? Dat is niet vreemd. Het blijkt namelijk dat er op dit moment veel te veel word gevraagd van Tieners en Jongeren. Want het is lastig om

1, Goede resultaten op school te halen.
2, Huiswerk te maken.
3, Alles perfect te doen. Iets wat ik wel eens voel dat van mij verwacht word. Ik heb het gevoel dat mensen dingen van mij verwachten.
4, Omgaan met alle hormonen die voorbij vliegen.
5, Jezelf accepteren zoals je bent. (Als jouw dat wel lukt hoor ik graag je geheim.)
6, Werken omdat je ook geld moet verdienen.
7, Tijd over te houden om dingen te kunnen doen die je wilt doen.
8, Naar school gaan.
9, Sociale contacten onderhouden en afspreken met vriendinnen.
10, Omgaan met social media en youtube (of gamen) (dit geld niet voor mij want ik haat gamen).

Nu wil ik je niet laten beseffen hoe zwaar het leven is. In tegen deel. We kunnen ons meer veroorloven dan vroeger en hebben meer mogelijkheden, leven niet in oorlog en hebben de kans om te leren. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het oke is om het even niet te weten. Wat je moet schrijven, niet meer weten wat je moet doen, het gevoel hebben dat je veelste veel moet doen. Iedereen heeft er last van. 

Ik probeer altijd een perfect leven te leiden. In mijn ogen is dat productief zijn, vrolijk en altijd aardig zijn. Maar omdat meer mensen dit willen houden we allemaal een masker voor en houden wij de taboe in stand.

Niemand kan een perfect leven leiden.

Dus inplaats van proberen een perfect leven te lijden ben ik kleine stapjes aan het zetten in proberen hoe ik gelukkiger kan zijn met mijn leven en dat het oke is (ook voor mij) dat het niet altijd vlekken loos gaat. Ik ga proberen mijn raisons d'être (reden van leven) te vinden. Ik neem je graag mee op mijn zoektocht en hier zal je vast nog meer van horen. 

Voor nu is het denk ik belangrijk om te beseffen dat je niet de enigste bent. Niemand doet het perfect. Als je perfect leeft, ervaar je denk ik niet meer het geluk van leven.

En zoals vandaag is het oke om niks te weten schrijven. En toch mijn foto's te delen.

De foto's zijn allemaal gemaakt door de lieftallige Joanne. Dankjewel Ann ik ben heel dankbaar en blij met deze foto's.

Iedereen succes met de laatste lootjes. Na deze laatste weken school is er nog meer. Vergeet dat niet. Nu kan het lijken alsof je nooit boven op de berg komt. Straks ben je boven op de berg en denk je, Wow ik heb het gedaan, of O, dat viel mee.

Lots of love,

Miriam Verkerk